"A Cabeza do Dragón” foi incluída polo autor, Ramón María del Valle-Inclán, nunha coleción de farsas que titulou, irónicamente, “Retábulo de marionetas para educación de príncipes”.
A historia conta, unha vez máis, a viaxe ao corazón do dragón que se narra en todas as culturas do mundo, e tamen na nosa, a cultura europea. Un príncipe, Verdemar, foxe do reino materno por ter desobedecido o rei, seu pai. No seu camiñar, cheo de experiencias, vai dar ao reino de Micomicón, que está a tremer baixo o alento fétido do Dragón. Como é costume, débenlle entregar a princesa Brancaflor ao monstro se queren salvar as vidas e as facendas do reino.
Mascarado para ocultar a súa identidade, Verdemar mata o Dragón coa espada máxica e desaparece. Un capitán de bandidos, Espandián, topa a cabeza do monstro, e con ela vai reclamar o premio: a man da princesa e a coroa do reino. Ela rexeita o impostor, e aquí é onde traballa o trasno, que leva toda a historia a coidar do príncipe en pago dunha antiga débeda: a liberdade.
Valle-Inclán introduce crítica social, brincadeiras políticas, a función liberadora da risa, a corrupción política, a violencia machista, a institución da monarquía, o medo a liberdade ou a banalización do amor romántico.
Ningún comentario:
Publicar un comentario