Decálogo
para escribir microcontos
1.
Un microconto é unha historia mínima que non necesita máis ca unhas poucas
liñas para ser contada, e non o resumo dun conto máis longo .
2. Un microconto non é unha anécdota nin unha ocorrencia. Coma todos os relatos, o microconto ten presentación, nó e desenlace e o seu obxectivo é contar un cambio, como se resolve o conflito que se suscita nas primeiras liñas.
3. Habitualmente o período de tempo que se conte será pequeno. É dicir, non transcorrerá moito tempo entre o principio e o final da historia.
4. Convén evitar a proliferación de personaxes. Polo xeral, para un microconto tres personaxes xa son multitude.
5. O microconto adoita suceder nun só escenario, dous como máximo. Son raros os microcontos con escenarios múltiples.
6. Para evitar alongarnos na presentación e descrición de espazos e personaxes, é aconsellable seleccionar ben os detalles cos que serán descritos. Un detalle ben elixido pode dicilo todo.
7. Un microconto é, sobre todo, un exercicio de precisión no contar e no uso da linguaxe. É moi importante seleccionar drasticamente o que se conta (e tamén o que non se conta), e atopar as palabras xustas que o conten mellor. Por esta razón, nun microconto o título é esencial: non debe ser superfluo, é bo que entre a formar parte da historia e, cunha extensión mínima, ha de desvelar algo importante.
8. Aínda tendo en conta a súa reducida extensión e o mínimo do suceso que narran, os microcontos adoitan ter un significado de orde superior. É dicir, contan algo moi pequeno, pero que ten un significado moi grande.
9. É moi conveniente evitar as descricións abstractas, as explicacións, os xuízos de valor e nunca hai que tratar de convencer o lector do que ten que sentir. Contar contos é pintar con palabras, debuxar as escenas ante os ollos do lector para que este poida conmoverse (ou non) con elas.
10. Pensa distinto, non te conformes, fuxe dos tópicos. Un non escribe (nin microcontos nin nada) para contar o que xa se dixo mil veces.
2. Un microconto non é unha anécdota nin unha ocorrencia. Coma todos os relatos, o microconto ten presentación, nó e desenlace e o seu obxectivo é contar un cambio, como se resolve o conflito que se suscita nas primeiras liñas.
3. Habitualmente o período de tempo que se conte será pequeno. É dicir, non transcorrerá moito tempo entre o principio e o final da historia.
4. Convén evitar a proliferación de personaxes. Polo xeral, para un microconto tres personaxes xa son multitude.
5. O microconto adoita suceder nun só escenario, dous como máximo. Son raros os microcontos con escenarios múltiples.
6. Para evitar alongarnos na presentación e descrición de espazos e personaxes, é aconsellable seleccionar ben os detalles cos que serán descritos. Un detalle ben elixido pode dicilo todo.
7. Un microconto é, sobre todo, un exercicio de precisión no contar e no uso da linguaxe. É moi importante seleccionar drasticamente o que se conta (e tamén o que non se conta), e atopar as palabras xustas que o conten mellor. Por esta razón, nun microconto o título é esencial: non debe ser superfluo, é bo que entre a formar parte da historia e, cunha extensión mínima, ha de desvelar algo importante.
8. Aínda tendo en conta a súa reducida extensión e o mínimo do suceso que narran, os microcontos adoitan ter un significado de orde superior. É dicir, contan algo moi pequeno, pero que ten un significado moi grande.
9. É moi conveniente evitar as descricións abstractas, as explicacións, os xuízos de valor e nunca hai que tratar de convencer o lector do que ten que sentir. Contar contos é pintar con palabras, debuxar as escenas ante os ollos do lector para que este poida conmoverse (ou non) con elas.
10. Pensa distinto, non te conformes, fuxe dos tópicos. Un non escribe (nin microcontos nin nada) para contar o que xa se dixo mil veces.
Tradución ao galego de: http://www.escueladeescritores.com
Escribe, inventa, sinte, fainos sentir, comparte sentimentos... PARTICIPA
Ningún comentario:
Publicar un comentario