Propóñovos outro abecedario. O de Marilar Alexandre no seguinte poema:
bidueira é con b de branco branco como a lepra, os longos rabos do b desempenados como riscas de xiz. Na cortiza branca da bidueira sutil como a casca do ovo os indios de tempos idos (antes do alcohol barato, das plumas de plástico) escribían mensaxes instantáneas fráxiles como todo o que vale a pena. bidueiras como mulleres de loito, como prisioneiros famentos na interminable estepa do país do Medio, unha mitteleuropa ou outra, montando garda ós espectros de Dachau ou Matthausen.
ollo coas acacias, con c de coitelo. son máscaras de entroido que esconden o gume das súas follas nun estoupido de lámpadas amarelas. Unha acacia ou mimosa nun entroido, hai anos, partiume a lingua en dous.
e que dicir das magnolias con m de mágoa que te asaltan por sorpresa con esa creación excesiva de flores pesadas como chumbo, as linguas ou sexos dos pétalos murchas antes de abrirse. Non quero ver magnolias, non teñen contención, non son discretas. Esa paleta de cores carnais non se acorda coa miña roupa nin cos mobles do living room.
plataneiro, con p de prender, con p de pólvora e pincel, falsos como ningunha árbore, que levan na codia un mapa con promesas de viaxes incumpridas.
árbores de inverno, o último libro que Sylvia antes de pousar a cabeza no acougo enganadizo do forno de gas.
Qué chulo!!
ResponderEliminarPois ánimo con eses nomes...
ResponderEliminarPropóñovos outro abecedario. O de Marilar Alexandre no seguinte poema:
ResponderEliminarbidueira é con b de branco
branco como a lepra,
os longos rabos do b
desempenados como riscas de xiz.
Na cortiza branca da bidueira
sutil como a casca do ovo
os indios de tempos idos
(antes do alcohol barato, das plumas de plástico)
escribían mensaxes instantáneas
fráxiles como todo o que vale a pena.
bidueiras como mulleres de loito,
como prisioneiros famentos
na interminable estepa do país do Medio,
unha mitteleuropa ou outra,
montando garda ós espectros
de Dachau ou Matthausen.
ollo coas acacias,
con c de coitelo.
son máscaras de entroido
que esconden o gume das súas follas
nun estoupido de lámpadas amarelas.
Unha acacia ou mimosa nun entroido, hai anos,
partiume a lingua en dous.
e que dicir das magnolias
con m de mágoa
que te asaltan por sorpresa
con esa creación excesiva
de flores pesadas como chumbo,
as linguas ou sexos dos pétalos
murchas antes de abrirse.
Non quero ver magnolias, non
teñen contención, non
son discretas.
Esa paleta de cores carnais
non se acorda coa miña roupa
nin cos mobles do living room.
plataneiro, con p de prender,
con p de pólvora e pincel,
falsos como ningunha árbore,
que levan na codia un mapa
con promesas de viaxes incumpridas.
árbores de inverno,
o último libro que
Sylvia
antes de pousar a cabeza
no acougo enganadizo
do forno de gas.
( Belén)
Pois é evidente que este abecedario é claramente mellor... Grazas, Belén, por esta sobredose de emocións :)
ResponderEliminar